Για τους Μετρημένους Στα Δάχτυλα

Philip K. Dick

Όσα βιβλία κι αν έχουν περάσει από τα χέρια μου πάντα θυμάμαι με νοσταλγία τη γλυκόπικρη αίσθηση που μου άφηναν τα έργα του. Ας τον έθαβαν οι κριτικοί για τη λογοτεχνική του ικανότητα. Ας ήταν οι ιστορίες του βουτηγμένες στις παραισθήσεις, ίδιες μ' αυτές που τον ταλαιπωρούσαν και στην πραγματική του ζωή. Ας έδινε δραματικές “λύσεις” υπαγορευμένες όχι από την κοινή λογική αλλά από το LSD, τις αμφεταμίνες και το αλκοόλ. Για μένα ήταν πάντα αυτός που έγραφε για την “αλήθεια που δεν είναι όπως φαίνεται”. Για την φτιασιδωμένη πραγματικότητα. Για τα πέπλα της υποκριτικής μας ζωής. Για το παιχνίδι πίσω από το παιχνίδι, πίσω από το παιχνίδι. Για τις απάνθρωπες ανθρώπινες Μάσκες.

Έχουν περάσει 40 χρόνια από το Flow My Tears, the Policeman Said και μου φαίνεται απίστευτο το πόσο προφητικός ήταν ο λόγος του. Έχουμε εξελιχθεί, γίναμε όπως μας έβλεπε στα οράματά του, μόνο που είμαστε πιο ρηχοί, κομπάρσοι, μπάτσοι και κακοποιοί σε c-movie χωρίς φωτισμούς και εμπνευσμένες ατάκες. Φτιάξαμε (και μας έφτιαξαν) ένα μέλλον τόσο ψεύτικο όσο το είχε οραματιστεί αλλά δεν είμασταν άξιοι να το χρωματίσουμε, έστω ελάχιστα, με το ρομαντισμό, την καταχνιά, την υπόνοια και την αγωνία των βιβλίων του. Όλα εκείνα που τη δεκαετία του '60 και του '70 ήταν τρομακτικές ιστορίες επιστημονικής φαντασίας έχουν γίνει για εμάς καθημερινότητα.

Οι ανθρώπινες Μάσκες μας συντροφεύουν στα σχολεία, στις δουλειές, στα μπαράκια, στις ταβέρνες, στο Facebook και στο Tumblr.

Είμαι ένας χαμένος 40άρης. Είμαστε χαμένοι. Μένουμε κρυμμένοι κάτω από πολλαπλά προσωπεία αρέσκειας και αυταρέσκειας. Φοβόμαστε να εκφράσουμε το διαφορετικό, το ψαγμένο, την αναζήτηση. Δε θα μαρτυρήσουμε σε κανέναν τις κρυψώνες που ανακαλύπτουμε στα όρια της τέχνης και της επιστήμης. To Preacher των Garth Ennis και Steve Dillon ανήκει στο περιθώριο ενώ το caption κάτω από τη φωτογραφίες των καινούργιων μπραζίλιαν της Μυκόνου είναι απλά in.

Το πεδίο του Higgs φοβάται να σταθεί δίπλα στον ωροσκόπο του Υδροχόου. Σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στην brutalité του υλισμού, της βλακείας και της “δεν-ντρέπεσαι-καθόλου-με-αυτά-που-κάνεις;-αλλά-εγώ-διαβάζω-και-ονειρεύομαι-το-FiftyShadesOfGrey” ορθότητας.

Έχουμε μάθει από μικροί να καλύπτουμε τις ανησυχίες μας με το σκοτάδι του “καθωσπρεπισμού”, του “νορμάλ”, του συνηθισμένου, του μέτριου. Τί θα πει η μάνα σου. Τί θα πουν οι δάσκαλοι. Τί θα πουν οι γείτονες, οι συνάδελφοι, οι φίλοι.

Οι φίλοι... Οι κοντινές ψυχές που τάχθηκαν στο πλευρό του αγώνα για την εξερεύνηση των α-πίθανων ορίων. Οι οραματιστές που που ξεκίνησαν να αναμοχλεύσουν τη μάζα και ομογενοποιήθηκαν. Ή απλά έφυγαν. Όταν ξεκινήσαμε είμασταν πολλοί, έτοιμοι να σπρώξουμε το πνεύμα μας αντίθετα από την περιφορά της Γης, να υψωθούμε, να φτάσουμε ως το Τέρμα λιγότερο ηλίθιοι από όσο είμασταν τη μέρα που γεννηθήκαμε. Ορκιστήκαμε να πολεμήσουμε την ανοησία με τα ευαγγέλια του Carl Sagan και τις αφίσες από το Naked Lunch των Cronenberg/Burroughs παραμάσχαλα, να μάθουμε τα Πάντα, να ψάξουμε το Όλο. Και τώρα είμαστε λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού.

Όλες οι εικόνες και όλα τα κείμενα εδώ μέσα είναι αφιερωμένα στους ελάχιστους που έχουν μείνει εδώ και σε όσους έφυγαν μακριά σπρωγμένοι από την Ανώτερη Δύναμη που λέγεται ζωή. Στους Μετρημένους Στα Δάχτυλα αλλά και σε όσους μπήκαν, μπαίνουν και θα μπουν στον κόπο να διαβάσουν αυτές τις γραμμές και να ανα-ρωτηθούν. Ελπίζω να βρεθούμε πάλι, ειδικά τώρα που αρχίζει και φαίνεται στον ορίζοντα η γέννηση ενός νέου κόσμου. Όταν φτάσουμε στα όρια της τέχνης, της επιστήμης, της σεξουαλικότητας, στα όρια της ίδιας της ζωής, τότε θα μπορέσουμε να βρούμε το μέσον. Η νόηση θα περάσει από το postmodern στο μέτα-modern και ο παλιός μας φίλος, ο μπαρμπα Αριστοτέλης, θα μας δείξει το δρόμο του άλλη μια φορά. Και θα τον ακολουθήσουμε.



_