Έχω κατά προσέγγιση απαντήσεις και πιθανές πεποιθήσεις και διαφόρων βαθμών βεβαιότητα για διάφορα πράγματα, αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για τίποτα. Richard Feynman.
Μέχρι σήμερα έχω βλαστημήσει χίλιες φορές που οι μαθηματικές μου γνώσεις φτάνουν με το ζόρι στις εξισώσεις δευτέρου βαθμού και δε σκαμπάζω γρι από ανώτερα μαθηματικά. Ποτέ μου δεν έχω ζηλέψει κανέναν άνθρωπο, όσο πλούσιος ή όμορφος κι αν είναι, όσες γυναίκες κι αν έχει δίπλα του, όσα αυτοκίνητα κι αν αλλάζει καθημερινά. Δεν έχω ζηλέψει ρούχα, φαγητά, αυτοκίνητα, ρολόγια, ταξίδια, λεφτά, τίποτα. Τίποτα, εκτός από ένα.
Ζηλεύω τους ανθρώπους που κατανοούν τις ταλαντώσεις των κοσμικών χορδών και τις εξισώσεις σύμπτυξης των κρυφών διαστάσεων του σύμπαντος. Εκείνους που αντιλαμβάνονται το σχέδιο του Θεού, ή του Αλλάχ, ή του Γιαχβέ, ή της Φύσης, ή όποιου άλλου πρωτομάστορα ή τυχαίου συνδυασμού πιθανοτήτων γέννησε τα Πάντα. Εκείνους που βλέπουν την ολότητα της ύλης και την ολότητα της Ζωής. Που κατανοούν πως όλοι είμαστε ένα σύνολο κοσμικών ταλαντώσεων, ίδιοι μεταξύ μας, τόσο μοναδικά τυχεροί και απειροελάχιστα σημαντικοί.
Πώς ήταν ο Κιάνου Ριβς στο Matrix αφού διάλεξε το χαπάκι; Πώς μπορούσε να διακρίνει τον κώδικα στο μεδούλι της πραγματικότητας; Οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να δουν το ικρίωμα του χωροχρόνου χωρίς χαπάκια, μπορούσαν να το κάνουν πριν καν επινοηθεί ο όρος επιστημινική φαντασία. Μπορούν να δουν την άπειρη και πανταχού παρούσα Δημιουργία να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια τους, να λύνεται, να απλώνεται, να μαζεύεται, να αγαπάει, να τους χαμογελάει.
Και μπορούν να της χαμογελούν κι εκείνοι, όπως ο Ρίτσαρντ.
_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου