The Stalker

The Stalker.
Grasse. France. April 2011.

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχα διαβάσει Το Άρωμα του Πάτρικ Ζίσκιντ. Πέρα από τη λογοτεχνική ομορφιά, την αγωνία, την κλιμάκωση και τις όποιες αρετές του συγγραφέα μου είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το σκοτάδι της πόλης. Grasse. Η πρωτεύουσα των αρωμάτων. Η μεσαιωνική πόλη με τις ακριβότερες αρωματοποιίες του κόσμου. Fragonard, Molinard, Galimard...

Όταν τον Απρίλιο του '11 ταξίδεψα στη νότια Γαλλία, η Γκρας ήταν μια επιβεβλημένη στάση. Έχοντας στο μυαλό μου το βιβλίο και τις σύγχρονες εικόνες της χλιδής και της αρωματοβιομηχανίας έφτασα στην πόλη οδηγώντας ένα μικρό βανάκι. Ένα βανάκι με έξι επιβάτες.

Πρώτο λάθος που έκανα. Έφτασα σούρουπο.

Έξι τουρίστες από την Ελλάδα κόλλησαν σε μια μεσαιωνική πλατεία σε συνοικία Αφρικανών μεταναστών και χρειάστηκαν δέκα λεπτά με μανούβρες μπρος πίσω σε απότομες ανηφόρες και πεζούλια για να μπορέσουν να βγουν σε κεντρικότερο δρόμο. Σούρουπο, ψηλά πέτρινα κτίρια και τριάντα κάτοικοι (μόνο άντρες) να μαζεύονται σιγά σιγά τριγύρω, να παρατηρούν καθισμένοι οκλαδόν ή σκαρφαλωμένοι πάνω σε τοιχία, να μιλούν χαμηλόφωνα, να κλείνουν αργά έναν κύκλο γύρω από το βανάκι.

Μπορεί ο φόβος να ήταν ηλίθιος. Μπορεί. Τί διάολο; Στην Γαλλία ήμουν όχι στην Νιγηρία.

Βρήκα να παρκάρω σε κεντρική λεωφόρο. ΣΤΗΝ κεντρική λεωφόρο της Γκρας. Τα αρωματοπωλεία είχαν κλείσει από τις 7 το απόγευμα. Δεν παραξενεύτηκα που τα βρήκα κλειστά (βλ. Ευρώπη), παραξενεύτηκα που δεν υπήρχε ούτε ένα φως, ούτε μια βιτρίνα, ούτε ένα ανοιχτό μαγαζί σε ολόκληρο το κέντρο, ούτε ένας άνθρωπος να κάνει βόλτα. Συννεφιά, σκοτάδι και ερημιά. Κάποιες κλεφτές ματιές στο εσωτερικό των αρωματοπωλείων φανέρωναν τη χλιδή αλλά μόνο πίσω από κατεβασμένες σιδεριές, λουκέτα και θαμπά αλεξίσφαιρα τζάμια.











Το μνημείο των πεσόντων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, άδειο. Οι κάθετοι δρόμοι στην κεντρική λεωφόρο, άδειοι. Άδειοι, με τα χρώματα της νότιας Γαλλίας να ξεφτίζουν, μοναχικοί, σκοτεινοί και μετά το σούρουπο τρομακτικοί. Οι δρόμοι και τα πάρκα της πόλης είναι γεμάτοι φοίνικες. Η εικόνα θα μπορούσε να είναι εξωτική. Μόλις όμως πέσει ο ήλιος ζωντανεύουν οι σκηνές από Το Άρωμα. Δεν ξέρω αν ο γερμανός Πάτρικ Ζίσκιντ είχε ζήσει στην Γκρας ή αν απλά την είχε επισκεφτεί, ξέρω όμως ότι παρόλο που αναφέρεται σε άλλη εποχή, το βιβλίο του μεταφέρει την ανατριχίλα και το φόβο της πόλης ακριβώς όπως είναι και σήμερα. Γι αυτό το λόγο μια φαινομενικά σκοτεινή και αποτυχημένη φωτογραφία σε ένα στενό της πόλης έχει άλλο βάρος όταν είσαι στην Grasse. Βαφτίζεται The Stalker και τα λέει όλα.




_