All star Converse, venceremos edition.

All Star Converse, venceremos edition

Βλέπω στα διάφορα social, blogging και micro-blogging sites τις φωτογραφίες που πάνε και έρχονται, αναδημοσιεύονται, που για χάρη τους πατιούνται καρδούλες, λάικς και ριμπλόγκζ.  Καταλαβαίνω το να είναι κάποιος βλαμμένος. Να ανεβάζει ζωγραφιές του σατανά και των δαιμόνων, φωτογραφίες με σύριγγες ηρωίνης και σταυρούς και να νομίζει ότι πολεμάει το σύστημα. Αλήθεια, το καταλαβαίνω.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς γίνεται μια φωτογραφία παπουτσιών να έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα 500.000 φορές από σπίτι σε σπίτι. Converse, Nike και Adidas κατακλύζουν τις οθόνες των smartphones και των tablets μέσα σε περίτεχνα πλαίσια παρέα με έξυπνα, επαναστατικά σλόγκαν. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη και τη δυναμική της μόδας, θα παρακολουθούσα γοητευμένος την πορεία μιας φωτογραφίας από τη νέα collection ενός Οίκου αν σάρωνε τα likes από PC σε PC. Θα κατανοούσα τη μανία με τα all star Converse από έναν αγώνα NBA της δεκαετίας του '50, ή τα ADIDAS από τα μουντιάλ της δεκαετίας του '20 στην Λατινική Αμερική. Τότε που μετρούσαν. Που είχαν κάτι να πουν. Που δεν τα φορούσες αν δεν ήσουν μαύρος, κομμουνιστής, φοιτητής ή καλλιτέχνης.

Τώρα όμως παλικάρια; Blogs και reblogs σε ηλικιωμένα παπουτσάκια Made in China και Made in Vietnam που ράβονται από δωδεκάχρονα του ενός δολαρίου την ημέρα; Έλα ρε Τσε Γκεβάρα! Να φωτογραφίσουμε μερικές σαγιονάρες μήπως και σκιαχτούν οι πολυεθνικές;

Ζήλεψα λοιπόν.

Το παραδέχομαι.

Ανεβάζω κι εγώ το δικό μου λιθαράκι στην επαναστατική πορεία. All star Converse, venceremos edition.

_

Tom Tomorrow

Republicans Unite.

Tom Tomorrow is the pen name of editorial cartoonist Dan Perkins. His weekly comic strip This Modern World, which comments on current events, appears regularly in over 90 newspapers across the U.S. and Canada as of 2006, as well as on CREDO Action and Daily Kos, where he is its comics curator.His work has appeared in The New York Times, The New Yorker, Spin, Mother Jones, Esquire, The Economist, and The American Prospect.

http://en.wikipedia.org/wiki/Tom_Tomorrow

This Modern World, Tom Tomorrow’s blog.

Interstellar

Interstellar

Από την κριτική του David Edelstein στο NPR Fresh Air.

“In Interstellar, the ever-ambitious Christopher Nolan sets out to make a sci-fi film as mind-bending as Stanley Kubrick’s 2001, but with heart. He wrote this space extravaganza with his brother, Jonathan, and their blend of advanced astrophysics and operatic emotion—in which love transcends the laws of gravity and relativity—is genuinely awe-inspiring. I was largely in awe of how dumb it was, but hey, I take my pleasures where I find them and I found it hugely entertaining.” 

_

Για τους Μετρημένους Στα Δάχτυλα

Philip K. Dick

Όσα βιβλία κι αν έχουν περάσει από τα χέρια μου πάντα θυμάμαι με νοσταλγία τη γλυκόπικρη αίσθηση που μου άφηναν τα έργα του. Ας τον έθαβαν οι κριτικοί για τη λογοτεχνική του ικανότητα. Ας ήταν οι ιστορίες του βουτηγμένες στις παραισθήσεις, ίδιες μ' αυτές που τον ταλαιπωρούσαν και στην πραγματική του ζωή. Ας έδινε δραματικές “λύσεις” υπαγορευμένες όχι από την κοινή λογική αλλά από το LSD, τις αμφεταμίνες και το αλκοόλ. Για μένα ήταν πάντα αυτός που έγραφε για την “αλήθεια που δεν είναι όπως φαίνεται”. Για την φτιασιδωμένη πραγματικότητα. Για τα πέπλα της υποκριτικής μας ζωής. Για το παιχνίδι πίσω από το παιχνίδι, πίσω από το παιχνίδι. Για τις απάνθρωπες ανθρώπινες Μάσκες.

Έχουν περάσει 40 χρόνια από το Flow My Tears, the Policeman Said και μου φαίνεται απίστευτο το πόσο προφητικός ήταν ο λόγος του. Έχουμε εξελιχθεί, γίναμε όπως μας έβλεπε στα οράματά του, μόνο που είμαστε πιο ρηχοί, κομπάρσοι, μπάτσοι και κακοποιοί σε c-movie χωρίς φωτισμούς και εμπνευσμένες ατάκες. Φτιάξαμε (και μας έφτιαξαν) ένα μέλλον τόσο ψεύτικο όσο το είχε οραματιστεί αλλά δεν είμασταν άξιοι να το χρωματίσουμε, έστω ελάχιστα, με το ρομαντισμό, την καταχνιά, την υπόνοια και την αγωνία των βιβλίων του. Όλα εκείνα που τη δεκαετία του '60 και του '70 ήταν τρομακτικές ιστορίες επιστημονικής φαντασίας έχουν γίνει για εμάς καθημερινότητα.

Οι ανθρώπινες Μάσκες μας συντροφεύουν στα σχολεία, στις δουλειές, στα μπαράκια, στις ταβέρνες, στο Facebook και στο Tumblr.

Είμαι ένας χαμένος 40άρης. Είμαστε χαμένοι. Μένουμε κρυμμένοι κάτω από πολλαπλά προσωπεία αρέσκειας και αυταρέσκειας. Φοβόμαστε να εκφράσουμε το διαφορετικό, το ψαγμένο, την αναζήτηση. Δε θα μαρτυρήσουμε σε κανέναν τις κρυψώνες που ανακαλύπτουμε στα όρια της τέχνης και της επιστήμης. To Preacher των Garth Ennis και Steve Dillon ανήκει στο περιθώριο ενώ το caption κάτω από τη φωτογραφίες των καινούργιων μπραζίλιαν της Μυκόνου είναι απλά in.

Το πεδίο του Higgs φοβάται να σταθεί δίπλα στον ωροσκόπο του Υδροχόου. Σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στην brutalité του υλισμού, της βλακείας και της “δεν-ντρέπεσαι-καθόλου-με-αυτά-που-κάνεις;-αλλά-εγώ-διαβάζω-και-ονειρεύομαι-το-FiftyShadesOfGrey” ορθότητας.

Έχουμε μάθει από μικροί να καλύπτουμε τις ανησυχίες μας με το σκοτάδι του “καθωσπρεπισμού”, του “νορμάλ”, του συνηθισμένου, του μέτριου. Τί θα πει η μάνα σου. Τί θα πουν οι δάσκαλοι. Τί θα πουν οι γείτονες, οι συνάδελφοι, οι φίλοι.

Οι φίλοι... Οι κοντινές ψυχές που τάχθηκαν στο πλευρό του αγώνα για την εξερεύνηση των α-πίθανων ορίων. Οι οραματιστές που που ξεκίνησαν να αναμοχλεύσουν τη μάζα και ομογενοποιήθηκαν. Ή απλά έφυγαν. Όταν ξεκινήσαμε είμασταν πολλοί, έτοιμοι να σπρώξουμε το πνεύμα μας αντίθετα από την περιφορά της Γης, να υψωθούμε, να φτάσουμε ως το Τέρμα λιγότερο ηλίθιοι από όσο είμασταν τη μέρα που γεννηθήκαμε. Ορκιστήκαμε να πολεμήσουμε την ανοησία με τα ευαγγέλια του Carl Sagan και τις αφίσες από το Naked Lunch των Cronenberg/Burroughs παραμάσχαλα, να μάθουμε τα Πάντα, να ψάξουμε το Όλο. Και τώρα είμαστε λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού.

Όλες οι εικόνες και όλα τα κείμενα εδώ μέσα είναι αφιερωμένα στους ελάχιστους που έχουν μείνει εδώ και σε όσους έφυγαν μακριά σπρωγμένοι από την Ανώτερη Δύναμη που λέγεται ζωή. Στους Μετρημένους Στα Δάχτυλα αλλά και σε όσους μπήκαν, μπαίνουν και θα μπουν στον κόπο να διαβάσουν αυτές τις γραμμές και να ανα-ρωτηθούν. Ελπίζω να βρεθούμε πάλι, ειδικά τώρα που αρχίζει και φαίνεται στον ορίζοντα η γέννηση ενός νέου κόσμου. Όταν φτάσουμε στα όρια της τέχνης, της επιστήμης, της σεξουαλικότητας, στα όρια της ίδιας της ζωής, τότε θα μπορέσουμε να βρούμε το μέσον. Η νόηση θα περάσει από το postmodern στο μέτα-modern και ο παλιός μας φίλος, ο μπαρμπα Αριστοτέλης, θα μας δείξει το δρόμο του άλλη μια φορά. Και θα τον ακολουθήσουμε.



_

Implo/Explo Veins

Implo/Explo veins. 

Δεν υπάρχει πιο προκλητικό και ενδιαφέρον media file από το Gif. Τόσες πολλές δυνατότητες, τόσες εναλλακτικές, τόσες δηλώσεις μέσα σε 20 frames τριών δευτερολέπτων.


_

Πού είναι η BASIC, οέο;

Πρώτα μαθήματα σε γλώσσα BASIC, πίσω στην εποχή των 80's. Πράσινη οθόνη με κέρσορα που αναβόσβηνε, joystick με δύο (!!) κουμπιά και πληκτρολόγιο ATARI 130XE. Κάθε τι παλιό φέρνει αναμνήσεις και μοιάζει ρομαντικό όμως η πραγματικότητα δεν είναι πάντα ρόδινη. με το πέρασμα των χρόνων χάνονται όλες οι δυσκολίες και οι ταλαιπωρίες. Ατέλειωτες ώρες γραψίματος και το παραμικρό λάθος πληρωνόταν πολύ πολύ ακριβά. Το πρόγραμμα έπρεπε να αποθηκευτεί σε κασέτα**, μετά να φορτωθεί, να δοκιμαστεί, και αν κάτι δε δούλευε σωστά έπρεπε να ψάξω από την αρχή όλες τις γραμμές για να βρω το λάθος. Σήμερα ο επεξεργαστής στο κινητό τηλέφωνο που βρίσκεται στην τσέπη του παντελονιού μου έχει 30000 φορές περισσότερη μνήμη. Δεν κατάφερε όμως να μου δώσει 30000 φορές περισσότερη χαρά.

Μεγάλωσα; Έγινα πιο αργός; Πιο κυνικός; Έχω λιγότερη όρεξη; Σταμάτησα να γοητεύομαι από καινούργια πράγματα και νέες ιδέες; Σταμάτησα απλά να τις αναζητώ; Ποια γοητεία μπορεί να είχε η προετοιμασία για ένα κουραστικό δίωρο πληκτρολόγησης στο στενό πληκτρολόγιο του ATARI; Ποια η χαρά μιας κουκίδας που ανεβοκατεβαίνει; Την ξέχασα ή απλά δεν υπήρχε; Ποια ήταν η δελεαστική ανταμοιβή της εποχής;
Όταν ρώτησαν τον Raymond Reddington (James Spader) στο The Blacklist τι θα ήθελε επιτέλους από τη ζωή του, τι περιμένει, απάντησε "θέλω να κοιμηθώ ένα βράδυ όπως κοιμόμουν όταν ήμουν μικρό παιδί".

Δε θέλω να κοιμηθώ. Δεν έχω πρόβλημα ύπνου. Αγαπάω και τα άγχη και τους φόβους και τους δαίμονές μου. Θα ήθελα όμως να δω ένα τετράγωνο να αναβοσβήνει σε μια πράσινη Thomson και να περιμένει εντολές. Θα ήθελα εκείνη την κίνηση του χεριού, εκείνα τα 3 δευτερόλεπτα, εκείνο το πρώτο κλικ. Την αρχή.


**Κασέτα=μαγνητικό μέσο αποθήκευσης δεδομένων. Related tags=γύρω γύρω, μάσημα, πάλι κόλλησε, κόπηκε. Οι νεότεροι, οι λάτρεις του vintage, οι αρχαιολόγοι και οι πάσης φύσεως νεκρόφιλοι μπορούν να ανατρέξουν σε λήμμα wiki: cassete ή compact cassete.



_

September 22

Πάνε και οι μέρες του καλοκαιριού (επισήμως...)

Το Φθινόπωρο στο Βόρειο Ημισφαίριο ξεκινάει τώρα..

Sept. 22, 2014.

Credit: Starry Night software.

Link: http://oak.ctx.ly/r/1qp3z





_

Benedictine Abbey

Benedictine Abbey. Melk. Austria. April 2010.

Μοναστήρι Βενεδικτίνων.
Melk, Austria. Απρίλιος 2010.



_

Naked Lunch (1991)

Naked Lunch. 1991

Από την ταινία Γυμνό Γεύμα του David Cronenberg (1991).


_

London Science Museum

Zaha Hadid to design mathematics gallery for London Science Museum

          Η Zaha Hadid θα σχεδιάσει τη μαθηματική έκθεση του Μουσείου Επιστημών του Λονδίνου

Η Zaha Hadid επιλέχτηκε να σχεδιάσει μια νέα μαθηματική έκθεση στο Μουσείο Επιστήμης του Λονδίνου, ως τμήμα της συνεχιζόμενης εξέλιξης του μουσείου που επίσης περιλαμβάνει μια νέα βιβλιοθήκη και εγκαταστάσεις έρευνας. η έκθεση θα ανοίξει το 2016 και θα ονομαστεί David και Claudia Harding οι οποίοι και δώρισαν 5 εκ. λίρες. Η αρχιτέκτονας, που σπούδασε μαθηματικά στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού περιέγραψε ότι εμπνεύστηκε από την επίσκεψή της στο μουσείο σε ηλικία 10 ετών. Στο κέντρο της έκθεσης θα κρέμεται από την οροφή διπλάνο του 1929 που χρησιμοποιήθηκε στην έρευνα για τις αεροδυναμικές απαιτήσεις της ομαλής απογείωσης και προσγείωσης και βασίστηκε σε πολύπλοκες εξισώσεις.

Ολόκληρο το άρθρο με τα σχέδια της έκθεσης και των αεροδυναμικών εξισώσεων:

Το design του Σατανά

Tomorrow Lab.

Κάτι τέτοια κάνουν οι σχεδιαστές και δεν μπορώ να το κόψω (είπα σε μια έξαρση αυτοκριτικής και ενδοσκόπησης).

_

Woman on the walls. Grasse. France.

Woman On The Walls (Predator View)

Γυναίκα στα Τείχη (Predator View).

Grasse, France. Απρίλιος 2011.

Τρομακτική η Grasse. Η πόλη που γράφτηκε το Άρωμα. Περισσότερα για το σκοτάδι της αργότερα.


_

Eye Jail.

Eye-jail of the Jellyfish Oceanographic Institute, Monaco, April 2011.

Eye-jail of the Jellyfish. Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο Μονακό. Απρίλιος 2011.


_

Computers are coming!

Πεθαίνω με όλες τις συνωμοσίες του Αντίχριστου. Τζίζους Κράιστ!

The Computers Are Coming! A warning from Southwest Radio Church in 1980 (Dangerous Minds).

_ 

Guilt

Of all the weapons we turn upon ourselves, guilt is the sharpest.

Ganoes Paran.

Από το μεγαλειώδες Book of the Fallen του Steven Eriksson.

Line 14

London. Line 14. July 2014

Λονδίνο. Γραμμή 14. Ιούλιος 2014.


_

Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ, Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΣΑΡΛΙ.

Η Κατερίνα Γώγου, ο Νικόλας Άσιμος, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, η Κική, ο Νίκος, ο Τάσος.

Αλλά και τόσοι άλλοι, πραγματικά θηρία της ζωής, αυτόνομοι και αυθύπαρκτοι, παρόντες και απόντες…

Αν όλοι αυτοί μάθαιναν ότι παίρνω τα λόγια, τα κείμενα, τα ποιήματά τους,

τα παιδιά τους,

ότι τα φυλακίζω σε εισαγωγικά και τα βαφτίζω quotes (sic!),

ότι τους διαλέγω μπόλντζ και ιτάλικς,

ότι τους γαμώ τη μάνα με Verdana 12pt 1.5 και τον πατέρα με Sans-Typeface και τα κάνω “τσιτάτα” ραβασάκια για τα mega και micro social media

θα με γαμοσταύριζαν λιμανιώτικα μέρα νύχτα και σ’αυτόν τον κόσμο και στον άλλο.

Ειδικά ο Τσάρλι.

Like Forever. Ενώ εγώ, Forever Like.

Σεμεδάκια - Βενιζέλος : 6-1

Σεμεδάκια - Βενιζέλος 6-1

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος από την Δ.Ε.Θ. στην τηλεόραση ελληνικού σπιτιού. Εξηγεί πόσο καλά τα πάει η ελληνική οικονομία συνοδεία σεμεδακίων. Ευτυχώς που οι πατροπαράδοτες αρχές μας δεν αλλάζουν ποτέ.
Ελλάς. 14ο έτος του 21ου αιώνα.
Και ολογράφως για να το εμπεδώσουμε: Ελλάς. Δέκατοτέταρτο έτος του εικοστού πρώτου αιώνα.


_

Pizza Bizi

Wienn 2010

Βάλε μια πίτσα βιζί απ’όλα…

Πιτσαρία στην Βιέννη. 2010.


_

Sin City 2

Sin City's rejected poster

Το πόστερ της ταινίας του Frank Miller, Sin City 2. Αριστερά στην οθόνη το ακατονόμαστο που αποσύρθηκε, δεξιά το θεάρεστο. Δεν έχει σημασία αν στην ταινία χύνονται 2,4 μυαλά/λεπτό, ούτε αν χρειάστηκαν 680 λίτρα αίμα για να μπορέσουμε να πιτσιλίσουμε όοοοοολες τις IMAX οθόνες των mutiplex απανταχού της γης.

Μόνο ένα ένοιαξε τους Αμερικάνους. Το βυζί της Eva Green.

Το αριστερό πόστερ απορρίφθηκε επειδή τζίζους-παραήταν-προκλητικό-βυζάκι-κάτω-από-σιθρου-ρομπίτσα. Πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας στο Μασατσούτσετς; Γιατί να δώσουμε λάθος (ξώβυζο) πρότυπο στις τσιρλίντερς των κολεγίων; Θα το αλλάξουμε με λίγη αδιαφάνεια στο Photoshop και ένα μικρότερο νουμεράκι στο στήθος.

Το περίστροφο περίστροφο όμως, έτσι; Ντέρτι Κάλαχαν και κώλοι ένα γίναμε όλοι; Μην τα ισοπεδώσουμε και όλα...

Όσο για την Eva Green, την είδαμε με τον James Bond και στους 300. Την είδαμε και στο Penny Dreadful και τρομάξαμε. Γυμνό ή σκεπασμένο, το κορίτσι έχει μέλλον.
Από κοντά λοιπόν.



_